بکردم نگاهی به گلزار ِ گل نشستم بخوردم کمی شهد ِ مُل
چه شیرین بوَد مزۀ یاسمن مسیحا بوَد بوی ِ عطر ِ دمن
چه نرم و لطیف آن گل ِ قاصدک زشهد ِ گلان من شدم شاپرک
بکردم ببازی همی روز و شب سحر من پریدم زگرمای ِ تب
بشستم پَرَم را به باد ِ سحر شدم چلچله با سحر در سفر
پریدم به آن تارُک ابر پیر که رنگش ببود از سیاهی چو قیر
شدم ابر و باریدم از آسمان زدم بر دمن بوسۀ جاودان
بدیدم همه سرزمین زیر ِ پا همه عطر ِ گل بهر ِ بلبل دوا
شدم بلبل و پَر کشیدم به گل همه بوی ِ گل بوی ِ جانان ِ کل
چو شب شد همه ظلمت و تیره گی گلان گریه کردند زدرمانده گی
زاشک ِ گلان من شدم جغد شوم به ویرانه رفتم نشستم به بوم
بخواندم همه قصۀ رنج و درد بنالیدم از سوزش ِ باد ِ سرد
که ویرانه شد قصر بالا تبار زبخت بد و غمزۀ روزگار
پریدم زبام ِ غم و غصه ها شدم خسته از هق هق ِ گریه ها
شدم خسته از آسمان ِ کبود از آن باد و طوفان ِ بحر ِ وجود
برفتم به دشتی چو دریای ِ نور ز زور زبازو شدم پُر غرور
شدم گرگ و خوردم همه برّه ها به بالای ِ کوه و ته ِ درّه ها
به غارت ببردم همه خشک و تر کشیدم همی زوزه ها تا سحر
که گرگی بوَد راه آسوده گی همه زور و بازوی ِ پاینده گی
بخوردم همه برّه های نجیب کنار ِ گل و گلبن ِ دلفریب
بکشتم همه بلبل بی نوا سراسر بلا در لوای ِ جفا
که ظالم زذلت نبیند خوشی به دل تیره گی ظلمت و ناخوشی
شنیدم که آدم بکارد وفا زگل پرورد بلبل خوش نوا
شدم آدمی با دوای امید بدادم صبا را به هر نا امید
شدم عاشق و والۀ دشت و کوه شدم عشق بلبل به گلبن ستوه
شدم خندۀ چلچله با سحر سخای ِ زمین و به شب چون قمر
شدم رنگ ِ رنگین ِ رنگین کمان به سُرمه زدم زینت ِ آسمان
شدم برف و باریدم از ابر پیر شدم چشمه ساران به خرداد و تیر
به هالو بگو تا شوَد بلبلی و یا شاپرک در بر ِ سُنبلی
به هالو بگو آسمان جای ِ توست همه نور ِ فردا زگرمای ِ توست
فوریۀ دو هزار