در زدند بر درگه ِ خانۀ من پاره شد افکار ِ جانانۀ من
من که بودم در دیاری مهربان در فرار از ظلمت و درد ِ زمان
گه چو مرغی در فراسوی نسیم گه چو نور ِ برکۀ پُر زر و سیم
آسمان ِ فکر من آبی ناب پاره شد سِلسلۀ دنیای ِ خواب
آمدم بر خود در این کهنه زمین رنگ ِ تاریکی و دنیای ِ حزین
خرمن ِ درد و سرای ِ خسته گی شوق ِ فردایش به دل دلبسته گی
بحر ِ بی ساحل تلاطم تا ابد موج ِ دریائی فرار از جزر ومد
شوق بودن در خیال است و امید ورنه این مرغ ِ گران خواهد رمید
تا شدم سوی ِ در و مهمان خویش لرزه بر تن شد از آن والۀ کیش
من ندانم در پس ِ در چه خبر نرمی ِ پروانه یا تیر و تبر
دشمن هالو و یا اصحاب ِ نور گریۀ تلخی و یا لبخند ِ هور
چون خوشی باشد سراسر دلربا مستی و خندیدن و بوسه روا
یا که باشد سردی و درد ِ غریب آسمانش تیره و ظلم و فریب
من نمی بینم بخود آن قدرتی کز معما در بیابم حِکمتی
من ندارم مصرعی در وصف ِ آن ترس و وحشت بر دلم شد بی بیان
من بمانم در سیه خانۀ خود غرق آن افکار مستانۀ خود
ناگهان آمد صدائی دلفریب پاره کرد افکار ِ دنیای ِ غریب
تا دویدم بر در و دیدم سپهر رنگ و روی ِ پسرم آذین مهر
تا گرفتم در بغل شوق ِ زمان پیری و درماندگی هر دو نهان
ترس و وحشت شد به جان بوسۀ ناب گه حقیقت بر تر از رویا و خواب
بر من ِ هالو حقیقت روشن است در پس ِ هر درگهی صد گلشن است
تا که ابهام ِ معما حّل شوَد معنی هر مسئله کامل شود
مارچ دوهزار و یک