مَنم آینۀ پاک سخن گو به زشت غمخانه و شوکت ِمَه رو
که گر رویم کِدر گردد زغربت مرا درد ِ زمان باشد فراغت
بکرد بَر مَن نگاهی گل نثاری ز رَنگ ِ غنچه اش بلبل به زاری
بدیدم چهره ای زیبا شب و روز گهی خسته از آن ایام ِ جانسوز
گِله می کرد از آن چشم ِ ظریفش از آن موی ِ سیاه ِ دلفریبش
از آن لبها و ابروی ِ کمانش از آن گردش ِ بی وقف ِ زمانش
همه چهرۀ او صورت ِ زبیا چنان رخسار ِ گل رنگ ِ فریبا
همه رنگ ِ گل و شوق ِ طراوت به رخسارم کشید دست ِ ظرافت
به تنهائی شدم با او شکیبا شدم یار و بر او غمخوار ِ تنها
چو می خندید بخندیدم به رویش بکردم گریه ها با اشک ِ شورش
شدم من شاهد ِ عُمر و جوانی زبیداد ِ زمان و زندگانی
شدم تقویم ِ آن ایام ِ موعود شرار ِ بنده گی در کوی ِ پُر دود
شدم آئینۀ او در شب و روز از آن کودکی و پیری پُر سوز
همه درد ِ دلش در من نمایان زاشکش تَر بشد تصویر ِ باران
چه می خواهی از این شیشه سردم بگفتم در تو من مایۀ دردم
همه تصویر ِ تو رنگ ِ مجازیست همه دنیای من چون خواب و بازیست
چه کردم من به جان آدمیزاد که در من می شود فارغ وَ آزاد
که هر دَم می کند بر من نگاهی که تا شاید بیابد جان پناهی
چه می داند که جسم ِ من زشیشه ست مرا دشمن یکی سنگ است و تیشه ست
مرا یادی زتصویر ِ گلی نیست به من پروانه ای یا سنبلی نیست
از آن موی ِ سفید و چین ِ صورت ندادم من یکی بر روی و مویت
مرا داروی ِ غم در منزلم نیست شباب و خنده ای در ساحلم نیست
مرا بشکن به باغ ِ بلبل انداز که بیند روی خود بلبل سرافراز
که من خسته شدم از روی ِ آدم بدنبال ِ گل و تصویر ِ بادم
مرا بشکن که تا بینم برون را ببینم صورت ِ ذات ِ درون را
ببینم ذات ِ یک آئینه ای پاک اگر چه پیکرش افتاده در خاک
چه می شد در سحر با روی ِ سنبل که می دیدم رُخ و چشمان ِ بلبل
که من خسته شدم از آشنائی زتاریکی نگیرم روشنائی
تو ای هالو شکن آئینه ات را شکن آن شیشۀ بی ثمرت را
مِی دو هزار