“چه خوش آن قماربازی که بباخت هرچه بودش”        که بزَد زخرمَن ِ دل شرری بتار و پودش

به دو صد کرشمه  گفتا  سخن ِ فراق  رومی               که به دام ِدل گر افتی به وفا همه سرودش

زدیارِ قیس ِ مجنون  چه حکایتی  شنیدن                   که گه آن خیال ِجانان بزَد آتش آن وجودش 

به من از درس ِ پدر گو که شنید از شقایق                که به شمع چون رسیدی تو بسوزدرسجودش

به سحر که چون دمیدی تو از آن سرای ِیلدا              همه وعده نور گردد  شِکنَد  رُخ ِ کبودش

چو سراسیمه سحابی که گریست باد و باران             چه خنک سحر بهاری بشوَد از او نمودش

به مزار ِ شاپرکها  نزنی  شعله  به شمعی                 که بسوزد رُخ گاها همه از هاله و دودش

رَهِ  فرجام ِ تو هالو  زدیار ِ تشنه کامان                    که  محبّتی زجوئی  بشوَد  بسان ِ رودش

                                                                                   تقدیم به پدر عزیزم 

                                                                                   سپتامبر ِ دو هزار و چهار