٢١۰

آخر کار ِ من از عشوۀ جانان همه هیچ

                             سعی  بیهوده  زتدبیر فراوان همه هیچ

گر رضا از لب ِ او خنده برخسار نشد

                             عالِم کون و مکان٬ نعمت ِ امکان همه هیچ

بامدادی که شفق سر نکشد بر نگهی

                             این همه دایره و چرخۀ گردان همه هیچ

خبر از درگه جانان چو به تقدیر رسد

                             سختی روز و شب و دورۀ هجران همه هیچ

تا که امکان نشود رویت آن دلبر مست

                             بسطِ امّید بهر وعده و پیمان همه هیچ

دل شیدا شده از جاذبۀ گلشن ِ دوست

                            گر نمادی نشود  باغ و گلستان همه هیچ

روزنی باز کن از گسترۀ دامن ِ راز

                            ورنه این قید ِ زمان تا دم  ِ پایان همه هیچ

من از این پنجرۀ دیده بسی در عجبم

                           چون نشد باز بر آن روضۀ رضوان همه هیچ

بارگاهی به بلندای ِ زمان محفل ِ توست

                           قصد آن با قدم ِ بی سر و سامان همه هیچ

دلبرا  گر نگهی بر من ِ هالو نکنی

                           رقعه بر دیر کهن با خط ِ ایمان همه هیچ

تا زاندیشه تو را در دل ِ خود ساخته ام

                             شرح آن بر ورق و دفتر و دیوان همه هیچ

زین همه رنج که با هر نفس آلوده شدم

                             گر ندیدی  همه  ای سرو خرامان همه هیچ

                                                                   ٨⁄٨٢