رنگ ِ آتش رنگ ِ گلگون ِ لبیست   

            کز حرارت مملو از شور ِ شبیست

تا که بیند صورت ِ پروانه ها

                              بوسه اش  آتش زند  دردانه ها

آن تنش داغ و همه درد ِ زمان 

                                در درونش  شعله ور آتشفشان

چون برقصد سوزد آن دنیای ِ خود  

                          کس نداند از دل و فردای ِ خود

حاصل  گرمی او خاکستریست  

                                سردی ِ خاکسترس  در بدریست

تا بسوزد  سوزشش آلام ِ  دل  

                                آن همه درد و بلا  فرجام ِ دل

سوزش ِ دل سوزد آن آتشکده 

                                    گرمی اش داغ و نشاط ِ میکده

گر بیافتد بر دلت سوز ِ وجود

                                    آتشش در می کشد بود و نبود

هر دو آتش گرم و بس سوزنده اند

                              چوب و دِل هردوازآن درمانده اند

چوب ِ غم  چون شعله ور شد بی نوا

                          قطره ای باران شود بر او دوا

من که می سوزم بدل تا انتها

                                    سوزش آتش دهد بر من صفا

این دل ِ بیچاره ام خاکستریست

                                رنگ و رویش تیره و خون جگریست

ای دلا آتش  بگیر و شعله  شو  

                                  در کویر ِ زندگی آلاله شو

رنگ و روی ِ عاشقان  از آتش است

                            سرخی ِ لبهای آنان  مهوش است

من که می سوزم بدل  همچون سحر

                              تشنه از میخانه ها کردم گذر

من که شوقم  گرمی ِ لبهای ِ توست 

                              عمر و فردایم همه  فردای ِ توست

کم بسوزان این دل ِ بریان ِ من

                                    رنگ خون شد چشمۀ  گریان ِ من

گرمی آتش همان سوز ِ دل است

                                  شمع هر میخانه و هر مَحفل است

این شرار ِ زندگی  شور و فغان

                                  شعله اش آتش زده  روح و روان

من که می سوزم  چو آتش در خفا 

                              سردی  دستان ِ او بر من  جفا

بر تو ای هالو که آتش جانفزاست 

                                میوۀ  خاکسترش  راز ِ بقاست

                                                                                           اکتبر دوهزار